لبخند. 6

از تعامل اجتماعی ( مگر خیلی خیلی خیلی سطحی اش) می ترسم...بدجورم می ترسم...و از این ترسم کلافه ام... 

ظاهرا طوری رفتار می کنم که کسی چیزی نفهمیده ولی در عمل خودمو توی چار دیواری اتاقم(شاید هم چاردیواری  

 خودم) حبس کردم.بدون هیچ ارتباطی با دنیای خارج، با همسن و سالام، نه کسی حرفی ازمن می شنوه،  نه من  

جرئت شنیدن  حرف بقیه رو دارم.از گفتن و شنیدن می ترسم انگار... 

یه مدتی بود که توی این شرایط این بلاگ شده بود روزنه ی سلول من...تنها جایی که ردپایی از خودم واز بودنم  

باقی می ذارم.تازه بدون هیچ واهمه و دلهره ی اینکه حتما حرفای شیک بزنم و بخشای باکلاس! افکارمو بنویسم. 

دقیقاً برعکس...این اتفاق خیلی هم کم افتاد...در واقع چون این جا نمایش من بیننده نداشت، راحت میومدم و 

 روحمو احساساتمو تصفیه می کردم و اون جاهاییشو که دامن گیرم شده بود و کوچیکم می  کرد و آزارم می داد 

 این جا می نوشتم تا شاید وسیله ای بشه  برای تسکین. اما امروز..با خودم فکر کردم..."خودم" که اینجا هستم!  

یه هفته ی دیگه ، یه ماه دیگه، میام واین حرفا رو می خونم و اینا می شن خاطره ی این روزای من! پس ظالمانه است...دارم به خودم ظلم  می کنم.درسته که در مجموع خوارم، بچه ام، احمقم، کوته فکرم،نادونم، کم  عقلم، 

 احساساتی ام، بی منطقم، سستم، درگیرم، ولی به نظر میاد خدا توی خلقتش هیچ چیزی رو بد مطلق نبافریده، 

 پس لابد من هم یه چیزایی تو وجودم هس، احتمالا!...اما من خودمو کوچیک می کنم و می ذارم توی قاب واسه 

 فرداهای خودم... 

یه ذره زیر پام سست شده...دیگه از بلاگ نوشتنم می ترسم...