کاشکی یه ذره، فقط یه ذره،کمتر دیوونه بودم
کاشکی می دونستم کی واقعا دیوونه نیس
.............
کاشکی یه ذره کم تر خیال باف بودم
کاشکی می دونستم گناه من چیه که این خیالاتو دارم
............
کاشکی یه کم به خودم افتخار می کردم
کاشکی می دونستم به چی تو خودم باید افتخار کنم
..........
کاشکی به یه چیزی، حتی به یه چیز کوچولو، مطمئن بودم
کاش می دونستم چه طور باید مطمئن بود
...........
کاشکی اینقد از معاشرت با آدما نمی ترسیدم
کاشکی اینقد به چیزی که ازش می ترسیدم امید نمی بستم
..........
کاشکی می تونستم این آرزوی 10،12 ساله رو بذارم کنار
..........
کاشکی می تونستم این آرزوی 10،12 ساله رو بذارم کنار
..........
روحای آروم و ساکت و سر به زیر بیش تر از همه توی شلوغی این حرفکده ی مجازی آسیب می بینن.
درسته که تنها شدیم...اما "فردیّت "مون آسیب دیده...خودمونم خبر نداریم...
خیلی وقته که واسه مغزم، عصا می خوام.اما...
نمی دونم از سر غرورشه که زیر بار نمی ره و می خواد همینجوری یکه بره و هی بخوره با مغز تو زمین،
یا از سر ترس از عصاهای این دوره زمونه که وسط راه و درست لب پرتگاه میشکنه و پشیمون می شی
از تکیه کردنت،...
شایدم اون قد، کار از کار گذشته که هیچ عصایی به کارش نمیاد
شایدم...شایدم فک می کنه ، منو چه به عصا؟
احساس می کنم دیگه صلاحیت فک کردن ندارم.
دارم به شدت خودمو سانسور می کنم...که یه وخ از دهنم در نره و بگم: کمک...
کسی یه هانیه پیدا نکرده...؟
یادمه یه بار آقای مزاری از" تعلیق" می گفت.
اون موقع منظورشو نمی فهمیدم...اما حالا به پشت سرم نگاه می کنم و می بینم نزدیک 1 سال و نیمه که تو تعلیقم.
آویزونم بین خودمو و زمینیا ...خودمو و آسمون...
بالاخره می خوام چیکار کنم...؟
انگیزه؟
اللهم مولای، کم من قبیحٍ سَترتُه....
کم من قبیحٍ سَترتُه....
ولی هر کی ندونه، خودم که می دونم.
به خودم اجازه نمی دم، اینطوری پامو بذارم توی زندگی یه آدم دیگه.