دو تا پست قبل تر، پره از تصمیم. تصمیمایی که معمولا هی عقب می افتن و عقب می افتن و عقب می افتن و ...
می دونی تا کی؟ تا وقتی تو، حانی خانم، قبول نکنی که باید برنامه ریزی کرد و به برنامه ریزی تن داد.
همیشه تصورم اینه که برنامه ریزی کار خوبیه ولی عمل کردن بهش واقعا غیر ممکنه...آخه زندگی و اتفاقا و گرفتاریاش، حال و احوال و مود آدم، برنامه های بقیه، کارا و مسئولیتایی که یه هویی پیش می آن،تنبلیاو هزار تا عامل یا بهتره بگم نویز دیگه همیشه هستن که می آن و از برنامه ریزی ای که کردی و از عمل کردن بهش نا امیدت می کنن...
اما خوب که فک کردم دیدم برنامه ریزی اگه هوشمندانه باشه می تونه همه ی اینا رو در بر بگیره.یعنی یه جورایی تو یه برنامه ریزی خوب می شه از همه ی این ظاهراً نویزها استفاده کرد و اونا رو هم وارد کرد توی وقت مفید زندگی ...
اما یه برنامه ریزی ِ خوب.....
فعلا یه نسخه ی آزمایشی و ناقص و کلی که کم کم بهش می رسم :
*بهترین وقت واسه ورزشیدن به نظرم صبح زوده یا به هر حال قبل رفتن به کلاسا که ممکنه بشه عصر... میشه مسیر کلاسا رو تند قدم زد و اکسیژن کشید! خیلیم خوبه!
* من از دانشگاه که بر می گردم معمولا حال هیچ کار جدی ای ندارم...تو این جور مواقع بیحال و حوصلگی کلا میشه کتاب خوند، فکر کرد، نوشت، زبان خوند...فقط خوبه حواسم باشه توزیع این کارا توی هفته ام طوری باشه که به همشون برسم و هیچ کدوم کامل حذف نشن.
* عصرا باید باشه برای درس و البته بین درسا مواقع خستگی و استراحت خوشنویسی
* شبا قبل خواب یا بعد نمازا واسه قران خوندن موقع خوبیه
امااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا....تفریح!!!
باید بیش تر فک کنم:-)
زندگیمون شده تکرار تکرار تکرا