باز هم منفی می نویسم

دارد باورم می شود که دیگر هیچ وقت آنطور که می خواهم نخواهم بود،

کار عبثی ست روی خودم حساب کردن و برنامه ریزی کردن،

وقتی همیشه آنجایی که می آیی شروع کنی و گامی برمیداری برای آنکه  آنطوری باشی که باید باشی،می خواهی سعی کنی طبیعی باشی، یک قدم جلوتر روحیه ی خرابت، ضعفت، به بازی ات می گیرد و دست و پایت را شل می کند،...آن وقت چطور از خودت و از ادامه ی پیش رویت نا امید نباشی و ننشینی و دیگر برای درست شدن اوضاع دست و پا نزنی...

.

.

.

از خودم بیزارم....

آدم برای کسی که از او بیزار است انگشت هم خم نمی کند....